Maryja idzie do Ain Karim przez góry i doliny, wśród łąk i zbóż. Spieszy się, aby nawiedzić Elżbietę. Idzie prawdziwie jak lilia wśród cierni, bo wypadła jej droga przez pola i miedze, które tak często są pokryte cierniami.” Jak lilia między cierniem, tak przyjaciółka moja między córkami Adomowymi” – tak wygląda Maryja, Niepokalana, wśród wszystkich cór Syjonu. Być może, Maryja nie raz przysiadła sobie w cieniu leśnych zakątków, i to nie sama, ale z Tym, który był w Niej, o czym wiedział Ojciec Niebieski, Ona i nikt więcej. Niesie Go do ludzi, aby ich uratować.

W jak szczególny sposób musiała wyglądać ta Lilia między liliami polnymi, których jest bardzo dużo w dolinie Ezdronu. Kościół realistycznie wprowadza nas w tajemnice boga Wcielonego, Który przyszedł na świat przez Maryję. On także idzie z Matką swoją do Elżbiety, z nią razem przedziera się przez krzewy, pola, lasy i łąki.

Maryja poszła samotnie, by nic Jej nie przeszkadzało w kontemplacji Boga, by mogła rzeczywiście „pod Jego cieniem siadać”. Tajemnica wędrówki Maryi to apostolska posługa. Matka idzie do matki – do Elżbiety. Elżbieta od razu rozumie zagadnienie: ”Matka Pana mego przyszła do mnie!”. Ona nie ma magisterium z teologii, ale intuicyjnie już to wie. Kobieta pierwsza zrozumiała, że Maryja jest Matką Boga. Nie czekała na orzeczenie soboru. Elżbieta to pierwszy mariolog. Dziwimy się, że prości ludzie mają silne odczucie Boga.

Na głos Maryi z radości porusza się Jan, rozumie to Elżbieta i zaczyna wielbić Maryję.

I tu dzieje się rzecz dziwna. Milcząca, małomówna Maryja, która wie, że Słowo jest w Niej, zaczyna mówić, zaczyna wielbić Boga. Odkryto Jej tajemnicę, więc trzeba ją głosić, trzeba ją wyznawać. Staje się głosicielką wielkiej Tajemnicy, która jest w Niej. Nie może już dłużej wytrzymać. Z ust niemowląt i maluczkich ustanowiłeś sobie, Boże, chwałę.

Maryja w Ain Karim, najpierw przez czyny – bo przyszła – a potem przez słowa, staje się apostołką Boga.

kard. Stefan Wyszyński

Warszawa, 2.07.1958 r.