Życie zakonne samo w sobie jest nieustannym rozwojem. Więź zaciągnięta z Chrystusem przez wieczystą profesję nie jest faktem jednorazowym, ale rozciąga się na całe życie, wymagając wierności aż do końca. Bądź wierny aż do śmierci a dam ci wieniec żywota (Ap2,10).

Konstytucje 149

Więź zaciągnięta z Chrystusem poprzez złożoną profesję zakonną to więź miłości. To wybór Jezusa całym niepodzielnym sercem. Miłość ożywia wszystko, bowiem w miłości prawdziwej nie ma miejsca na stagnację. To wybór codziennie ponawiany. Miłość zawsze wymaga wierności – owej stałej gotowości do trwania przy odkrytej Prawdzie. Wymaga też odświeżania pamięci serca o wielkich dziełach, jakich Bóg już dokonywał w moim życiu oraz pielęgnowania wrażliwości ducha na każdą Jego Obecność w codziennych wydarzeniach i posłudze. Troszczyć się o miłość - to podtrzymywać pragnienie by kochać coraz bardziej i poświęcać wystarczającą ilość czasu przed Tabernakulum na to, by Jego miłości doświadczać. To nie ja wyznaczam sobie kierunek rozwoju, lecz to Jezus prowadzi swoją Oblubienicę ku owej Pełni Chrystusowej i pełni człowieczeństwa o ile pozostaję wierna Jego Słowu i Jego Miłości oraz złożonym ślubom.

sM. Blanka Bratek