Adorować – (łac. adoratio ) – oznacza oddawać cześć. Adoracja jest gestem wiary i miłości. Bez wiary nie ma adoracji. Słowo to odnosi się najczęściej do Adoracji Najświętszego Sakramentu. Adorować Jezusa w Najświętszym Sakramencie to trwać w miłosnym spotkaniu tam, gdzie On jest. Wpatrywanie się w biały kawałek Chleba wymaga od człowieka aktów wiary. Nie widzimy Boga, czasem nawet nie czujemy Jego obecności, ale trwamy w bliskości, ponieważ wierzymy, że jest On prawdziwie obecny. Z drugiej strony, trwanie w geście adoracji umacnia naszą wiarę, przemienia nasze życie, nadaje sens wielu wydarzeniom. Dzieje się to poprzez bliskość z Panem. Trwać w tej bliskości, to kochać. Można tu uczynić aluzję do dwóch zakochanych w sobie osób. Ich postawa wobec siebie przypomina adorację. Bez słów potrafią godzinami wpatrywać się w siebie. Bliskość drugiej osoby wystarcza, by być szczęśliwym. O ile bardziej bliskość Boga pozwala nam doświadczać szczęścia i pokoju.

s.M. Damiana Szmidt

Apostolstwo – (gr. apostolos - wysłannik) – to przybliżanie innych osób do Boga i wiary. Powołanie i życie osób konsekrowanych nie opiera się na jakiejś filozofii czy idei. Opiera się na Jezusie Chrystusie, na doświadczeniu wiary. Z tego też tytułu, to co robimy, jak i gdzie służymy nie jest sprawą jedynie zawodu, specjalizacji czy tylko upodobań osobistych. Bóg dla apostoła to przyjaciel. A przyjaźń wyprowadza z egoizmu, daje pierwszeństwo przyjacielowi przed samym sobą, pragnie Jego dobra. Raduje się, że Bóg jest Bogiem i to staje się dla niego ważniejsze niż jego słabości czy talenty. W życiu konsekrowanym stajemy się swoistym „pogotowiem Kościoła”. Co to znaczy? Jesteśmy tam, gdzie nas Kościół potrzebuje. Nie tyle wyszukujemy dla siebie miejsca w Kościele i świecie, co przyjmujemy te, o które prosi Kościół i wspólnota. Chodzi o to, aby zaangażować dla Jezusa wszystkie swoje siły. Co więcej, chodzi o zaangażowanie całego siebie. Tak się dzieje, kiedy ludzkie serce odkryje, że Bóg jest godzien wszelkiej czci i że dla Niego i z Nim warto przeżyć życie.

s.M. Daniela Veselivska