Talenty – szczególna zdolność człowieka. Pan Bóg jest Dawcą talentów. Każdemu daje to, co jest mu najbardziej potrzebne. Daje tyle, ile człowiek potrafi przyjąć i wykorzystać. Znana przypowieść o talentach wskazuje n to, ze zostały one dane człowiekowi po to, by je pomnażał i nimi służył. Kto zakopie swój talent zostanie go pozbawiony. Każdy otrzymuje pełnię talentów w zależności od jego własnej miary. Człowiek powinien odkryć swoje talenty, podziękować za nie Panu Bogu i służyć nimi jak najlepiej. Osoba konsekrowana także obdarzona jest talentami. Są one różne, gdyż do konkretnej posługi potrzebne są konkretne talenty. Pan Bóg jest hojny i nie szczędzi człowiekowi swych darów. Trzeba je jedynie przyjąć i dobrze wykorzystać. Bo talent można także zmarnować.

s.M. Damiana Szmidt

Towarzyszenie. Jezus wzywając do pójścia za Nim, zaprasza do towarzyszenia Mu. Osoby konsekrowane są powołane do uczestnictwa w paschalnej tajemnicy życia Chrystusa. W ten sposób stają „niosącymi Krzyż” (staurophoroi) i „niosącymi Ducha” (pneumatophoroi) – razem z Jezusem stają się ukrytym zaczynem Królestwa Bożego w świecie. To zadanie wyznacza wszystkie drogi i ścieżyny, którymi przechadza się Jezus przez świat i przez ludzkie serca. Konsekrowani mają towarzyszyć Jezusowi, być z Nim wszędzie tam, dokąd On się udaje. A potem niejednokrotnie to towarzyszenie Jezusowi i bycie z Nim staje się niepostrzeżenie towarzyszeniem człowiekowi. Ten, kto towarzyszy Jezusowi w Jego smutkach znajdzie klucz do ludzkiego serca, pogrążonego w zmartwieniu, towarzyszenie Jezusowi, który przygarnia dzieci i prostaczków,  pomoże przekazać dzieciom piękno wiary. Przykłady można by mnożyć, aby ukazać ilustrację tego, jak towarzyszenie Jezusowi Ukrzyżowanemu przemienia zwykłych ludzi w „niosących Krzyż” z Jezusem, albo jak doświadczanie ducha Jezusowej Ewangelii pomaga „zanosić Ducha”.

s.M. Daniela Veselivska