Oblubienica. Jak najkrócej określić duchowość osoby konsekrowanej? Odpowiedź nie jest trudna – oblubienica. A jeżeli oblubienica, to rodzi się pytanie: czyja? Oblubienica Jezusa Chrystusa. Zafascynowanie się Osobą Jezusa Chrystusa wyraża się w odwadze pójścia za Nim, pragnieniu bycia Jego świadkiem, chęci ofiarowania swojego życia w byciu dla innych. Osoba konsekrowana odkrywa w Jezusie Chrystusie źródło czystej i wiernej miłości; miłość tak wielką i piękną, że zasługuje na nasze wszystko, a nawet na więcej... To odkrycie prowadzi do niepodzielnego oddania serca Panu. Wtedy jest moment na nasłuchiwania głosu Oblubieńca, to znaczy szukania Boga we wszystkim i wszystkich, pragnieniu spełnienia Jego woli, bycia matką na sposób duchowy, czas na uważność serca, aby nie przegapić Jego Obecności. Od samego początku osoby poświęcone Bogu charakteryzowała postawa ducha - czujne serca. Czujne, bo miłujące, zajęte i otwarte, wrażliwe.  „Duch i Oblubienica wołają – przyjdź!” (Ap)

s.M. Daniela Veselivska

Ofiara – dar składany Bogu. Już w Starym Testamencie czytamy o różnego rodzaju ofiarach składanych Panu Bogu z różnych okazji. Te wszystkie ofiary udoskonalił i zastąpił Jezus Chrystus, składając Bogu Ojcu ofiarę z samego siebie. To była i jest najdoskonalsza Ofiara. Wiemy, że dziś składa ją Kościół w sposób bezkrwawy podczas każdej Mszy Świętej. Ofiara to także mój dar złożony Bogu. Bóg pragnie miłości a nie krwawej ofiary (por. Oz 6,6). Każdego dnia podczas Eucharystii mogę Bogu składać na ołtarzu swój dar, swoją ofiarę. Niech będzie nią miłość wkładana w wykonywanie codziennych obowiązków. Niech będą nią pogodne i z wiarą przyjmowane trudy i doświadczenia codziennego życia. Niech będzie nią choć drobne umartwienie.

s.M. Damiana Szmidt