Habit – od łac. habito, habitare – mieszkanie, mieszkać. Osoby konsekrowane mogą zmieniać swoje miejsce posługi, zamieszkania, wspólnoty. Wszędzie jednak od dnia swoich obłóczyn udają się w stroju zakonnym – w habicie (w zależności od zasad konkretnego zgromadzenia). Habit, jak mówi sama nazwa, jest mieszkaniem, wskazuje na istotę konsekracji – osoba konsekrowana jest poświęcona Bogu. Oddała swoje życie na zawsze Bogu, jej serce jest mieszkaniem, domem dla Boga i w Nim ulokowuje swoją najbliższą i najważniejszą więź. Habit jest znakiem konsekracji i przynależności do konkretnej rodziny zakonnej. Często kobiety konsekrowane noszą także welon. Włosy są ozdobą kobiety: ile jest kobiet, tyle pomysłów na fryzury. Dla kobiety to symbol piękna, pragnienia podobania się. Kobiety konsekrowane przykrywają swoje włosy welonem na znak tego, że ich troską będzie tak „żyć” i tak „być”, aby podobać się Bogu i być Jego radością.

s.M. Daniela Veselivska

Heroiczna zwyczajność życia – heroizm to zdolność do dokonywania wielkich rzeczy. Czy więc zwyczajność może być heroiczna? Ależ oczywiście. Zwyczajność codziennego życia wymaga wielu czynów heroicznych. Czego? Wydaje się, że codzienna zwyczajność wymaga heroicznej wytrwałości. Łatwo człowiekowi trwać, żyć „pełną parą”, gdy dzieje się coś niezwykłego. Wtedy człowiek jest zdolny do wielkich rzeczy. Codzienność, szara, zwyczajna, wymaga trwania w miłości. Codzienna zadania wykonywane z miłością są nie raz heroizmem. Codzienna modlitwa, pomimo trudności jest czasem aktem heroicznym. Służba drugiemu człowiekowi, do której jesteśmy powołani wymaga wielu poświęceń. A to właśnie jest heroizmem. Ważne, być zobaczyć, że nasza codzienność może być czymś wielkim. Wielkości nadaje jej miłość, wytrwałość i poświęcenie.

s.M. Damiana Szmidt