XI Niedziela zwykła

Pierwsze czytanie: Iz 17, 22-24
Drugie czytanie: 2 Kor 5, 6-10

Ewangelia: Mk 4, 26-34

Mówił dalej: «Z królestwem Bożym dzieje się tak, jak gdyby ktoś nasienie wrzucił w ziemię. Czy śpi, czy czuwa, we dnie i w nocy nasienie kiełkuje i rośnie, on sam nie wie jak. Ziemia sama z siebie wydaje plon, najpierw źdźbło, potem kłos, a potem pełne ziarnko w kłosie. A gdy stan zboża na to pozwala, zaraz zapuszcza się sierp, bo pora już na żniwo». Mówił jeszcze: «Z czym porównamy królestwo Boże lub w jakiej przypowieści je przedstawimy? Jest ono jak ziarnko gorczycy; gdy się je wsiewa w ziemię, jest najmniejsze ze wszystkich nasion na ziemi. Lecz wsiane wyrasta i staje się większe od jarzyn; wypuszcza wielkie gałęzie, tak że ptaki powietrzne gnieżdżą się w jego cieniu». W wielu takich przypowieściach głosił im naukę, o ile mogli [ją] rozumieć. A bez przypowieści nie przemawiał do nich. Osobno zaś objaśniał wszystko swoim uczniom.

1. Ziarno w ziemi

Wyobrażę sobie gest wrzucania ziarna w ziemię. Zobaczę jak ono znika, po czym zostaje wchłonięte w glebę. Aby w przyszłości wzrosło, musi zniknąć. Uczeń Chrystusa też musi "zniknąć" tzn. musi zgodzić się na zatracenie siebie w Bogu. W jakich przestrzeniach swego życia nie potrafię przyjąć takiej postawy?

2. Logika wzrastania

Zanim nadejdzie czas żniwa ziarno przechodzi przez pewne etapy: źdźbło, kłos, pełne ziarno. Krok po kroku. Każdy etap jest ważny. Dojrzewanie - również w życiu duchowym - to powolne i stopniowe przechodzenie przez różne momenty. Jak przeżywam własny rozwój duchowy? Czy nie ulegam pokusie, by ominąć jakiś etap? Czy jestem człowiekiem cierpliwym?

3. Sens rozwoju

Ziarno dojrzewa, by mogło dać życie innym - za cenę własnego istnienia. Czy żyję świadomością, że moje życie nie należy do mnie, ale do Boga i drugiego człowieka? Czy czuję odpowiedzialność za wzrastanie innych w wierze?

Panie Jezu, proszę Cię dziś o umiejętność tracenia swego życia dla dobra innych!

s.M. Serafia Szymi