Według apokryficznej Protoewangelii św. Jakuba, napisanej ok. 140 roku po narodzeniu Pana Jezusa, rodzice Maryi, św. Anna i św. Joachim przynieśli trzyletnią Maryję do świątyni, aby ofiarować ją Bogu. Opis ten powtarza także apokryf z VI wieku: „Księga Narodzin Błogosławionej Maryi i Dziecięctwa Zbawiciela”, jak też pochodzący z tego samego czasu inny apokryf „Ewangelia Narodzenia Maryi”.

Liturgiczne wspomnienie Ofiarowania NMP przypada 21 listopada. W tym dniu Kościół wspomina przede wszystkim ofiarę, która dokonała się w duszy Maryi, w zaraniu jej świadomego, świętego życia pod natchnieniem Ducha Świętego. Maryja została wybrana przez Boga i włączona w historię zbawienia. Bóg przygotował ją na doskonałe wypełnienie Jego woli i zadań, które miała wypełnić jako Bogarodzica. Chociaż jest Matką Jezusa, to przede wszystkim jest pierwszą, która w pełni przyjęła Słowo Boga i wypełniła je w swoim życiu. To dzięki temu wszystkie pokolenia nazywają Ją błogosławioną. /Łk. 1.48/

Każdy, kto na wzór Maryi słucha Słowa Bożego i wypełnia je w swoim życiu staje się błogosławiony, czyli szczęśliwy. Por. /Łk. 11, 27-28;/ Jeśli wiec jako służebniczka Maryi, żyję duchem maryjnym, tzn. każdego dnia wiernie służę Bogu, szukam Jego Woli, uważnie wsłuchuję się w Jego Słowo, rozważam je w swoim sercu i staram się żyć nim na co dzień, to i ja jestem szczęśliwa. W sercu moim rodzą się wtedy wielkie pragnienia życia w nieustannym uwielbieniu Boga, a codzienne „Magnificat” wyśpiewywane Bogu wraz z Maryją jest potrzebą serca przepełnionego Bożą miłością pokojem i radością. I tylko takie życie - całkowicie oddane Bogu i ukryte w Bogu - ma głęboki sens i kiedyś wyda błogosławione owoce…

Tekst: s.M. Miriam Rudzka

Obraz: Ofiarowanie Marii w świątyni