Równo 200 lat przed śmiercią bł. Edmunda  zakon teatynów rozpoczął rozpowszechnianie niebieskiego szkaplerza zwanego też szkaplerzem Niepokalanego Poczęcia. Formą pobożności maryjnej jest poświęcenie się pod Jej opiekę. Bł. Edmund nie tylko ten szkaplerz nosił...

Tego dnia, oprócz uroczystości, kiedy wspominamy narodziny dla nieba bł. Edmunda Bojanowskiego założyciela Zgromadzenia Sióstr Służebniczek NMP NP - wspominamy również św. Kajetana. Co takiego łączy te dwie święte osoby? Podobne powołanie, charyzmat, pragnienia? Św. Kajetan trzy wieki wcześniej od bł. Edmunda odwiedzał chorych, cierpiących, troszczył się o bezdomnych, pokrzywdzonych przez los. Czynił to jeszcze zanim przyjął święcenia kapłańskie, a więc jako osoba świecka – podobnie jak bł. Edmund. Łączy ich także pragnienie kapłaństwa, które urzeczywistnia się w życiu  św. Kajetana. Bł. Edmund do opieki nad biednymi, opuszczonymi dziećmi gromadził dziewczęta, z których powstało zgromadzenie służebniczek. Wokół św. Kajetana – wówczas już wyświęconego kapłana – gromadzą się uczniowie – młodzi mężczyźni, którzy pragną iść w jego ślady. Powstaje zakon Kleryków Regularnych - teatynów. Ofiara życia tych świętych dokonała się w pełni na służbie Bogu i bliźniemu.

Kajetan urodził się w 1480 r.w Vicenza (Italia). Jako młodzieniec udał się na studia do Padwy, gdzie uzyskał doktorat z prawa rzymskiego i kościelnego (1504). W 1506 roku przeniósł się do Rzymu, gdzie na dworze papieskim pełnił funkcję protonotariusza papieskiego. W dwa lata potem został mianowany proboszczem. Taki bowiem był zwyczaj, że świeccy ludzie albo klerycy ze święceniami niższymi otrzymywali parafie, by mogli z nich się utrzymać, chociaż w ich zastępstwie obowiązki duszpasterskie wypełniali kapłani.

Kajetan, mimo że nie posiadał jeszcze święceń kapłańskich, nawiedzał szpitale i przytułki dla ubogich. Prowadził bardzo intensywne życie wewnętrzne. Dopiero mając 36 lat przyjął święcenia kapłańskie (1516). Mszę prymicyjną odprawił w bazylice Matki Bożej Większej. Lubił tu przychodzić na modlitwę do kaplicy Żłóbka Pana Jezusa. W nagrodę za to miał otrzymać łaskę niezwykłą, mianowicie objawiła mu się Najświętsza Maryja Panna z Dzieciątkiem i złożyła mu swojego Syna na ręce. Odtąd Kajetan zaczął wyróżniać się jeszcze większym nabożeństwem do Dzieciątka Jezus. To szczególne nabożeństwo przekazał swoim synom duchowym. Wierzył głęboko w Opatrzność Bożą.

1. Główny ołtarz w sanktuarium Matki Bożej Pocieszenia w Górce Duchownej. 2.Św. Kajetan - centralna postać na obrazie.

3. Posługa miłosierdzia św. Kajetana (lewa strona obrazu u dołu)

W 1520 roku na wezwanie matki opuścił Rzym i powrócił do rodzinnego miasta Vicenza. Tu oddał się całkowicie pracy apostolskiej: na ambonie, w konfesjonale, w katechizacji ubogiej dziatwy i młodzieży, w odwiedzaniu chorych w szpitalach i ubogich w przytułkach. Dokoła niego zaczęli gromadzić się uczniowie. W trzy lata potem (1523), po załatwieniu spraw rodzinnych, powrócił do Rzymu. Z powodu wielkiej gorliwości zwano go "łowcą dusz". W rok później otrzymał breve papieskie zatwierdzające nową rodzinę zakonną (1524). Wśród jego pierwszych towarzyszy znaleźli się: Giampietro (Jan-Piotr) Caraffa, biskup Chieti, późniejszy papież Paweł IV, Bonifacy Colli i Paweł Consiglieri. Z nimi jako z pierwszymi współzałożycielami Kajetan złożył uroczystą profesję. Tak powstał nowy zakon Kleryków Regularnych, zwanych pospolicie teatynami.

W 1527 roku cesarz Niemiec i król Hiszpanii - Karol V - z regularną armią hiszpańską najechał Rzym. Ucierpieli na tym również teatyni. Sam Kajetan był przez pewien czas więziony. Druga placówka zakonu została założona w Wenecji. Tam teatyni wyróżnili się i wsławili niezwykłym poświęceniem w posłudze chorym w czasie zarazy w latach 1528-1529. Kajetan zetknął się ze św. Hieronimem Emiliani, który założył także nową rodzinę zakonną dla opieki nad sierocą i opuszczoną dziatwą. W 1547 roku na kapitule generalnej w Rzymie zapadła decyzja przyłączenia się do teatynów rodziny zakonnej pod nazwą somasków, założonej przez św. Hieronima. Unia jednak nie trwała długo, gdyż po śmierci Kajetana obie rodziny zakonne rozeszły się i zaczęły iść własną drogą, wyznaczoną przez Opatrzność.

W tym samym 1547 roku w Neapolu wybuchła wojna domowa. Kajetan miał prosić Boga, by przyjął ofiarę jego życia dla zahamowania rozlewu krwi. Bóg widać przyjął ofiarę swego wiernego sługi, gdyż tego samego roku dnia 7 sierpnia Kajetan zmarł po 67 latach życia. Beatyfikacja sługi Bożego odbyła się w 1629 r.Dokonał jej Urban VIII. Do chwały świętych wyniósł Kajetana Klemens X w 1671 r.On też rozszerzył jego kult na cały Kościół (1673). Relikwie św. Kajetana złożono w okazałym grobowcu w kościele S. Paolo Maggiore w Neapolu.

W ikonografii św. Kajetan przedstawiany jest w zakonnym habicie przepasany rzemieniem, w białych skarpetkach, w birecie, z różańcem w dłoni. Jego atrybutami są m.in.: czaszka, Dziecię Jezus na rękach, krzyż, lilia, otwarta Ewangelia, ptak, zwój.

Za: liturgia godzin

Równo 200 lat przed śmiercią bł. Edmunda  zakon teatynów rozpoczął rozpowszechnianie niebieskiego szkaplerza zwanego też szkaplerzem Niepokalanego Poczęcia. Formą pobożności maryjnej jest poświęcenie się pod Jej opiekę. Bł. Edmund nie tylko ten szkaplerz nosił, ale on sam i jego życiowe dzieło zostało poświęcone Maryi Niepokalanej.

Dla noszących tenże niebieski szkaplerz przypisany był przywilej otrzymania odpustu zupełnego w konkretne dni roku liturgicznego, min. właśnie 7. sierpnia we wspomnienie św. Kajetana. Tego dnia 1871 roku bł. Edmund dostąpiwszy tej łaski oddał ducha Bogu.

„Szkaplerz noś, na różańcu proś”- te słowa założyciela służebniczek to prosta recepta jak oddając się w ręce Maryi Niepokalanej iść przez życie ufając Bożej Opatrzności.

s.M. Elżbieta Bujok