Przyjaciele Boga

„Nasze życie,

krótkie czy długie,

jest zawsze podróżą,

podróżą w kierunku raju:

tam jest nasza ojczyzna

i nasz prawdziwy dom”.

Kończący się maryjny miesiąc październik, kiedy to tak szczególnie pochylamy się nad tajemnicami życia Maryi w Chrystusie, bardzo subtelnie wprowadza nas w świętowanie Wielkiej Uroczystości Przyjaciół Boga – Wszystkich Świętych, zarówno tych, których Kościół kanonizował ogłaszając Ich jako „obywateli nieba”, ale także tych, z którymi dane nam było dzielić codzienność, a którzy tak zawierzyli siebie Bogu, że wygrali życie.

Przyjaciele Boga – Ci, którzy za życia kochali Go nade wszystko, którzy odkrywali w sobie Dziecko Boga – miłosiernego Ojca, który zawsze wyprowadza człowieka z niewoli grzechu, wskazując właściwą drogę.

Przyjaciele Boga – Ci, którzy w trudnych doświadczeniach swojej codzienności zawierzyli Bogu wierząc, że On w swej opatrzności nigdy nie pozostawi człowieka samego.

Przyjaciele Boga – Ci, którzy czynili miłosierdzie, których spracowane dłonie zawsze były wyciągnięte w kierunku drugiego człowieka – by pomóc, by ofiarować dar, by w prostym geście przytulenia powiedzieć „Jestem”.

Przyjaciele Boga – Ci, którzy Boże wezwanie do świętości: “Świętymi bądźcie bo ja Jestem Święty” (Kpł 19,2) uczynili priorytetem swego życia i poprzez Eucharystię, modlitwę, adorację umacniali w sobie wiarę i miłość, by osiągnąć kiedyś pełnię szczęścia wpatrując się w Oblicze Boga.

Przyjaciele Boga – to Ci którzy nieustannie wołali: „Ojcze przebacz”, którzy zmagali się ze swą słabością, z pokusą, z grzechem, którzy upadali, ale podnosili się ufni w Bożą łaskę i pomoc.

Święci Przyjaciele Boga – nasi Przyjaciele w Niebie, którzy orędują za nami, oczekując jednocześnie spotkania z nami w wiecznej radości płynącej ze zjednoczenia z Bogiem.

Bo jak mówił św. Jan Paweł II: „Nasze życie, krótkie czy długie, jest zawsze podróżą, podróżą w kierunku raju: tam jest nasza ojczyzna i nasz prawdziwy dom”.