Któraś chrześcijaństwo całe ocaliła…

„Venimus, vidimus, Deus vicit”

(przybyliśmy, zobaczyliśmy, Bóg zwyciężył)

– takie słowa napisał król polski Jan III Sobieski

do papieża Innocentego XI

po zwycięskiej bitwie z Turkami 12 września 1683 roku.

Drugi list, do swojej żony Marysieńki, zaczął od słów: „Bóg i Pan nasz na wieki błogosławiony dał zwycięstwo i sławę narodowi naszemu, o jakiej wieki przeszłe nigdy nie słyszały”. Na pamiątkę tego wielkiego pogromu Turków pod Wiedniem, jakie odniosły sprzymierzone wojska chrześcijańskie pod wodzą króla polskiego, papież kazał obchodzić pamiątkę Najśw. Imienia Maryi, gdyż król Jan III Sobieski był wielkim czcicielem Matki Najświętszej i modlił się do Niej o zwycięstwo. W drodze na odsiecz wiedeńską zatrzymał się na modlitwę w sanktuarium maryjnym w Piekarach Śląskich. W święto Narodzenia NMP, tj. 8 września wojska polskie przybyły pod Wiedeń, a 12 września rankiem król wraz z wojskiem polskim był na Mszy św. na Kahlenbergu, służył do niej jako ministrant, przyjął Komunię świętą i na chorągwiach rycerskich polecił wypisać imię „Maryja”. Pod hasłem Maryi wojsko ruszyło do bitwy i odniesiono zwycięstwo. Papież, wdzięczny za nie, ogłosił dzień 12 września świętem Imienia Maryi w całym Kościele dla uczczenia zwycięskiej bitwy chrześcijan nad wyznawcami islamu. Co więcej, papież, mając w swoim herbie czarnego orła swego rodu Odeskalkich, kazał zastąpić go białym orłem polskim, a króla Jana III Sobieskiego obdarzył tytułem „defensor fidei” – obrońca wiary.

O imieniu Matki Bożej dowiadujemy się z Ewangelii św. Łukasza w jego relacji o zwiastowaniu: „Bóg posłał anioła Gabriela do miasta w Galilei, zwanego Nazaret, do Dziewicy poślubionej mężowi, imieniem Józef, z rodu Dawida; a Dziewicy było na imię Maryja” (Łk 1,26-27). Św. Łukasz imię to wymienia jeszcze kilka razy w swojej Ewangelii. Również św. Mateusz podaje imię Matki Bożej w Ewangelii przez siebie napisanej. Etymologia imienia „Maryja” nie jest do końca rozpoznana. Powszechnie tłumaczy się znaczenie imienia Maryja jako Pani. Tak już uważał św. Hieronim, gdy pisał: „Wiedzieć należy, że Maryja w języku syryjskim znaczy Pani”.

Trzeba wspomnieć, że w Polsce imię Maryja cieszyło się niezwykłą czcią, do tego stopnia, że lękano się je nadawać, tak jak do dziś nie nadaje się w naszym kraju imienia Jezus! Dlatego też nadawano dziewczynkom imię pochodne od imienia Maryi – Marianna. Było to jeszcze aktualne w niektórych parafiach do połowy ubiegłego stulecia. Tradycja ta jednak została przezwyciężona i dziewczynki zaczęto chrzcić imieniem Maria, a chłopców zaś imieniem Marian. Wierzono bowiem, że w ten sposób przez nadanie tego świętego imienia uczci się Matkę Bożą i zyska się Jej przemożną opiekę.

Teksty liturgiczne dzisiejszego święta pomagają nam uczcić, ale też i zrozumieć znaczenie imienia Matki Bożej. Prosimy w nich, abyśmy uciekając się pod Jej obronę i wzywając Jej imienia „nabrali otuchy”, abyśmy za wstawiennictwem Matki Bożej „okazali stałość w wierze i wytrwałość w pełnieniu dobrych uczynków”.