I Niedziela Wielkiego Postu

„Duch wyprowadził Jezusa na pustynię”

LECTIO – CZYTAJ UWAŻNIE! Mk 1, 12 - 15

Duch wyprowadził Jezusa na pustynię. Czterdzieści dni przebył na pustyni, kuszony przez szatana. Żył tam wśród zwierząt, aniołowie zaś Mu usługiwali. Po uwięzieniu Jana przyszedł Jezus do Galilei i głosił Ewangelię Bożą. Mówił: „Czas się wypełnił i bliskie jest królestwo Boże. Nawracajcie się i wierzcie w Ewangelię”.

MEDITATIO – ROZWAŻ PRZECZYTANE SŁOWO!

Pustynia to miejsce szczególnego spotkania Boga z człowiekiem. To tu człowiek jest zmuszony do dokonywania istotnych wyborów. Duch wyprowadza Jezusa na takie właśnie miejsce. Jezus przebywa tam czterdzieści dni i jest kuszony przez szatana. Tam gdzie dzieje się dobro, tam też pojawia się zły ze swoją pokusą. Tylko nie czyniąc dobra nie będziemy kuszeni do zła. Jezus jednak nie jest tam sam – są aniołowie, którzy Mu usługują. Nikt z nas doświadczając pustyni nie jest na niej sam. Doświadczamy pomocy Boga także przez posługę aniołów. Po czasie spędzonym na pustyni Jezus rozpoczyna swoją publiczną działalność. W tym momencie ze sceny znika Jan. Jezus przychodzi do Galilei, tam gdzie się wychował. Jest to więc symbol codzienności. Jezus wchodzi w naszą codzienność i przez nią przechodzi. Może jednak zostać nie zauważony. Trzeba nam więc w tym Wielkim Poście wyostrzyć wzrok duchowy, by nie przegapić przejścia Jezusa. Pierwsze słowa wypowiedziane przez Jezusa to potwierdzenie wypełnienia oczekiwania. Nadszedł moment zbawienie, dlatego tym bardziej nie można nam go przegapić. Królestwo Boże jest blisko, jest pośród nas, jest w nas. Żyjmy więc tak, by mogło ono być dostrzeżone także przez innych. Może przecież się zdarzyć, że twoje życie będzie jedyną Ewangelią „przeczytaną” przez innych ludzi. Żyj więc tak, by była to prawdziwie Dobra Nowina.

Pytajmy siebie:

- jak przeżywam czas pustyni?

- Czy dostrzegam w swojej codzienności przechodzącego Boga?

- Czy jestem czytelnym znakiem Boga w dzisiejszym świecie?

ORATIO – MÓDL SIĘ!

Niebieski Ojcze, jestem wezwany, aby kroczyć w świetle Chrystusa, Twojego Syna, i aby wierzyć w jego mądrość. Podczas Wielkiego Postu poddaję się Mu coraz bardziej i staram się wierzyć w Niego całym moim sercem. Wkraczam na ścieżkę skruchy abym w umieraniu dla siebie mógł powstać do nowego życia.

Kochający Odkupicielu przez Twoją mękę naucz mnie wypierać się siebie, umocnij mnie przeciw złu i niepomyślności, a przez to uczyń mnie gotowym do świętowania Twojego Zmartwychwstania. Uzdrowicielu ciała i duszy, ulecz choroby mojego ducha, abym mógł wzrastać w świętości w Twojej nieustannej trosce. Wybacz mi winy przeciwko jedności Twojej rodziny; naucz mnie kochać tak jak Ty kochasz mnie.

Dobry Mistrzu, naucz mnie pamiętać o godności, jaką mi dałeś na Chrzcie Świętym, abym żył dla Ciebie w każdej chwili. Daj mi serce doskonałe do przyjęcia Twojego zadania, abym przyniósł w przyszłości owoc cierpliwości. Odnów moją gorliwość do pracy z Tobą w budowaniu lepszego świata, aby moi przyjaciele mogli usłyszeć Twoją Dobrą Nowinę pokoju i sprawiedliwości. Amen.

Za: www.oaza.pl

ACTIO – WPROWADZAJ SŁOWO W CZYN!

Nie zapomnij o dobrym postanowieniu na czas Wielkiego Postu. Niech ono uwrażliwia cię na przechodzącego Pana.

s.M. Damiana Szmidt