Od 1859 r.pan Graeve, właściciel majątku boreckiego, czynił starania o założenie ochronki w Borku na Zdzieżu. Po roku dążenia zostały zrealizowane. 24 czerwca 1860 r.przybyły tu pierwsze Służebniczki Maryi. Z Dziennika znamy dokładny opis wprowadzenia sióstr do świątyni. Wiemy również, że po zakończeniu uroczystości w kościele, Bojanowski był także w pałacu, na probostwie oraz na cmentarzu, aby z siostrami obejrzeć nowo powstały tam kościółek.
Od czasu założenia ochronki w Borku Wielkopolskim Bojanowski często przybywał do sióstr, a przy tej okazji odwiedzał świątynię. Na pamiątkę jego obecności w sanktuarium, na pierwszej ławce po prawej stronie ołtarza umieszczono tabliczkę z wygrawerowanym napisem:
Tu modlił się Bł. Edmund Bojanowski.
Z Korespondencji oraz Dziennika wiadomo, że po upływie blisko dwóch lat od przybycia sióstr do Borku, pani Emilia Graeve prosiła Bojanowskiego o poszerzenie ich posługi w środowisku. Dnia 4 lutego 1862 r.Bojanowski otrzymał od niej list następującej treści:
„Mój mąż, pragnąc zapobiec temu, że ludzie nasi, chodząc za sprawunkami do miasta, demoralizują się i bywają przez Żydów oszukiwani, chce założyć w osobnym pokoju, we fabryce cukru, zaraz przy Ochronce, skład mąki, kaszy, soli, oleju i.t.d. (...) Bardzo byśmy życzyli, aby Siostra, ta co w domu pozostaje, trudniła się tą małą sprzedażą i mielibyśmy gwarancję, że danych zapasów dla siebie nie użyje i zbliżyłaby się bardziej do kobiet wiejskich”.
Bojanowski widząc potrzebę, a zarazem zaufanie względem sióstr, zezwolił na przyjęcie tej posługi dla dobra ludzi. Z zachowanych listów Założyciela do sióstr w Borku, szczególnie zwraca uwagę jeden napisany 19 lutego 1862 roku:
...każdy dowód wzajemnej miłości siostrzeńskiej między Wami sprawia prawdziwą sercu memu pociechę. Św. Jan Ewangelista, ów kochanek Jezusowy, przy schyłku życia, kiedy już nie miał sił wiele mówić, powtarzał tylko: „Synaczkowie, miłujcie się wspólnie”. (...) Otóż i między Wami: ile razy widzę wzajemną miłość, raduje się moje serce,
bo jak ten sam św. Jan powiedział: „Kto mieszka w miłości, w Bogu mieszka, a Bóg w nim”.
Bądźcie też więc zawsze między sobą jako jedno święte rodzeństwo.
Treść tego listu jest przesłaniem dla wszystkich sióstr całego Zgromadzenia. Umierający Bojanowski pozostawił bowiem duchowy Testament, w którym nawiązał do słów świętego Jana. Miłość wzajemną, obok prostoty, uczynił podstawą życia Służebniczek.
BOREK WIELKOPOLSKI to miasteczko szlacheckie powstałe z połączenia dwóch miasteczek Zdzieża i Borku. Na początku Borek, otoczony borami, nazywał się Borowo. Wschodnia część Borku nosi nazwę „Zdzież”, od słowa „zdzierać”, gdyż nad rzeką Pogoną zdzierano, czyli oczyszczano len. Na przestrzeni historii należało do kilku znanych rodów. W 1392 r.od króla Władysława Jagiełły otrzymało prawa miejskie.
W centrum miasta znajduje się kwadratowy rynek z parami ulic wybiegającymi z naroży. Pośrodku widzimy ratusz z 1855 r.Obok niego stoi barokowa figura Matki Bożej z 1776 r.Przy rynku, jak również przy ul. Zdzieżeckiej, znajdują się liczne domy z XIX w. W mieście możemy nawiedzić dwa kościoły. Pierwszy z nich – kościół św. Stanisława z 1469-1477 r.został przebudowany w XVII i XIX w. We wnętrzu warto zwrócić uwagę na późnogotycki krucyfiks z XVI w. oraz rzeźby późnobarokowe. Do kościoła przechodzi się przez bramę z 1795 r.drugi – neogotycki kościół Św. Krzyża z 1858 r.mieści się na cmentarzu.
Głównym celem naszego pielgrzymowania do Borku Wielkopolskiego jest kościół na Zdzieżu pod wezwaniem Pocieszenia NMP. Pierwsza świątynia powstała w tym miejscu w 1390 r.Obok niej znajdowało się w przeszłości źródełko, z którym związane jest podanie, iż pobożny, niewidomy Jan Żołędniak z Borku poprosił o wodę z tego źródełka, a po przemyciu nią oczu odzyskał wzrok. W chwilę później w tym miejscu zobaczono piękną niewiastę, która miała powiedzieć: Módlcie się i pracujcie na chwałę Bożą. Słowa te od początku przypisano Maryi, dlatego pierwszy kościół poświęcony był Matce Bożej Pocieszenia.
Obecnie w ołtarzu głównym znajduje się obraz namalowany techniką temperową na desce cyprysowej, której tło jest wytłaczane i pozłacane. Powstał on w warsztacie wielkopolskim między rokiem 1550 a 1575. Malowany jest w stylu gotycko-renesansowym.
W 1619 r.po uznaniu wielu łask uzyskanych za przyczyną Matki Bożej Boreckiej, obraz ten oficjalnie uznany został za cudowny przez specjalnie do tego powołaną komisję. Obraz ten zalicza się do najstarszych cudownych wizerunków Matki Bożej w Polsce. Od XVII w. miasteczko jest miejscem pielgrzymkowym.
