XXIX Niedziela Zwykła
Ewangelia (Mt 22, 15-21)

Oddajcie cezarowi to,

co należy do cezara,

a Bogu to, co należy do Boga

Faryzeusze odeszli i naradzali się, jak by podchwycić Jezusa w mowie. Posłali więc do Niego swych uczniów razem ze zwolennikami Heroda, aby mu powiedzieli: «Nauczycielu, wiemy, że jesteś prawdomówny i drogi Bożej w prawdzie nauczasz. Na nikim Ci też nie zależy, bo nie oglądasz się na osobę ludzką. Powiedz nam więc, jak Ci się zdaje? Czy wolno płacić podatek cezarowi, czy nie?» Jezus przejrzał ich przewrotność i rzekł: «Czemu wystawiacie Mnie na próbę, obłudnicy? Pokażcie Mi monetę podatkową!» Przynieśli Mu denara. On ich zapytał: «Czyj jest ten obraz i napis?» Odpowiedzieli: «Cezara». Wówczas rzekł do nich: «Oddajcie więc cezarowi to, co należy do cezara, a Bogu to, co należy do Boga».

Faryzeusze naradzali się, jakby pochwycić Jezusa w mowie… ciągłe szukanie „dziury w całym”, czekanie na to, aż ktoś się potknie, popełni jakiś błąd bym mógł go wykorzystać przeciwko niemu…Czy te postawy są mi obce? Albo przeciwnie – nie mogę spokojnie położyć się spać dopóki komuś nie „dopiekę”…

Czemu wystawiacie Mnie na próbę, Obłudnicy? Wierzę Bogu, albo wciąż raz po raz w różnych okolicznościach i zdarzeniach życia wystawiam Jego Miłość na próbę? Miłość nie jest na próbę. Kochamy albo nie. Wierzymy Bogu, albo jesteśmy obłudnikami…

Oddajcie Bogu, to co należy do Boga… Czy nie zapomniałem, że wszystko to, co mam jest darem od Boga i nie przywłaszczam sobie prawa do wszystkiego? Cóż masz czego byś nie otrzymał od Niego?

s.M. Dawida Sorokowska