s.M. Laura

Wydawać by się mogło, że droga powołania to nic wielkiego. Często mówimy: „nic nadzwyczajnego”, a jednak każde powołanie jest wyjątkowe. Pan Bóg przychodzi do nas w sposób jedyny i niepowtarzalny. Pyta:”Czy chcesz ?” i czeka na osobistą odpowiedź. Nie wchodzi na siłę.

 

Siostry Służebniczki poznałam z katechezy w liceum. Gdy byłam w 3 klasie czyli już maturalnej to przyjechała do nas do szkoły Siostra, która opowiadała o życiu i posłudze sióstr. Powiedziała też m.in., że organizują skupienia, na które serdecznie zaprasza. Nawiązałam z Nią kontakt listowny i po jakimś czasie pojechałam na moje pierwsze skupienie.Jednak nie były to pierwsze siostry, które poznałam. Najpierw były to Misjonarki Świętej Rodziny od bł. Bolesławy Lament, do których „wysłał mnie” mój proboszcz. Pojechałam wtedy na najdłuższy terminowo turnus „wakacji z Bogiem”. Nie znałam wcześniej żadnych sióstr, bo u mnie w parafii i w okolicy nie posługiwały żadne siostry. To właśnie na tych wakacjach zrodziło się w moim sercu pytanie: „Ania, a może to jest też twoja droga?”. I tak się zaczęło. Z czasem musiałam zdecydować, gdzie mam jeździć na skupienia. Często Pan Bóg prowadzi innymi drogami niż myślimy. Wiem, że to też nie była do końca moja samodzielna decyzja. Gdybym po ludzku miała sama wybierać wybrałabym Misjonarki Św. Rodziny, ale serce zostawiłam u Sióstr Służebniczek. Pan Bóg obdarzył mnie niezwykłym światłem, odwagą i pokojem.

 

Powołanie jest dla mnie ogromną tajemnicą, którą co dnia odkrywam ciągle na nowo. I nie ważne kim jestem, co robię, co mam lub czego nie mam, ale ważne jest to, czym Pan Bóg chce mnie obdarować. Najważniejsze jest, by dać się Bogu prowadzić.

 

Moja droga powołania rozpoczęła się wstąpieniem we wspomnienie Matki Bożej Miłosierdzia, a śluby wieczyste składam w Nadzwyczajnym Roku Miłosierdzia. Wierzę i ufam, że nadal Pan Bóg nie będzie mi skąpił Swoich łask i swego Miłosierdzia.