Dlaczego Bóg dla jednych ma względy, a dla innych nie? Jednym daje aż tyle, a mi tylko tyle? Dlaczego on(a), a nie ja? „Zazdrosna stokrotka” jest zdruzgotana, widząc wielkość i przywileje innych… Korzeniem może być ocenianie siebie i innych na podstawie zewnętrznych przejawów. W zatrzymaniu się nad tymi pytaniami pomoże nam lekcja życia biblijnego Dawida.
Opancerzony Dawid – unieruchomiony człowiek
Pełen pasji i entuzjazmu Dawid chce zawalczyć o wolność narodu; chce iść w Imię Pana, by nie pozwolić, żeby wróg „urągał Panu”. Szykuje się do spotkania z Goliatem. Dawid i Goliat – tak różni, stają naprzeciw siebie. Dawid otrzymuje zbroję - potężny pancerz; niestety ona usztywnia, krępuje ruchy i nie pozwala zwinnie się poruszać: „Nie potrafię w tym chodzić!” Pozostawia bezpieczny pancerz i bez ochrony, ufając, że zwycięstwo zależy od Pana, staje do walki! Walczy z Jego polecenia, z Jego mocą i w Jego obecności…
Często człowiek ma swoje pancerze. Pancerz kryje to, co jest w środku, uniemożliwia poruszanie się swobodne, unieruchamia każdy ruch… Dawid (jak i my) myśli, że cię ochroni… Przed czym? Słyszał owo: „Nie pasujesz do tej walki!” Dlaczego Dawidzie? Dla Boga się walczy wiarą i zaufaniem: w Imię Pana! „…idę przeciw tobie w Imię Pana Zastępów!” (1Sm17,38-50). On jest zabezpieczeniem, ochroną…
Dawid – po ludzku niepasujący, wybrany przez Boga
Dawid najmniej pasował do tej walki; za młody, za mały, za szczupły; Goliat przewyższał go wielkością pod każdym względem… A jednak Goliat przegrał walkę. Już kiedy Dawid został wybrany na króla, nie pasował do wizji i myśli Samuela, a Bóg potwierdził, jakie jest Jego spojrzenie: „człowiek patrzy na to, co widoczne dla oczu, Bóg natomiast patrzy na serce”(1 Sm16,7). Pod płaszczem tego, co zewnętrzne, kryje się niedostępna dla człowieka tajemnica Bożego spojrzenia; On zna głębię i miarę ludzkiego serca. Wielkość człowieka to być takim jaką chce człowieka mieć Bóg…
Odważny Dawid był wielki, bo uwierzył, że „idąc w Imię Pana” nie będzie sam walczył, ale u boku samego Boga… W czym widzi się często wielkość człowieka? Obok mnie jest wiele osób obdarzonych najcudowniejszymi darami: uzdolnienia, talenty, wyjątkowe życiowe zadania, imponujący wygląd, itp. Cóż to znaczy, gdy brak pełnienia woli Bożej, gdy pojawia się zarozumiałość i chełpliwość czy lenistwo i niedbałość w tym co robię? Serce niszczeje od wewnątrz przez pychę, próżność, gniew, nieczystość, fałsz i wiele innych nędzy ludzkich. Moja wielkość będzie zależeć od tego, czy bardziej kocham, czy spełniam pragnienia Mistrza w takich warunkach, w jakich „zasadziła” mnie boska ręka.
Kłamstwo zewnętrznego cienia
Pancerzem może być egoizm, który jest czujny i łatwo zadręcza się wielkością innych, podsuwając sercu zazdrosne spojrzenie… Rodzą się pytania: dlaczego Bóg dla jednych ma względy, a dla innych nie? Jednym daje aż tyle, a mi tylko tyle? Dlaczego ona, a nie ja? „Zazdrosna stokrotka” jest zdruzgotana, widząc wielkość i przywileje innych… Zazdrość prowadzi do obumierania ducha; brak mu swobody i przestrzeni; serce kurczy się i marnieje. Chorobliwa zazdrość „ubiera” się w zbroję, bo chowa zaniżone poczucie wartości, a zdobywając na siłę to, czego zazdrości innym, zwykle kończy tragicznie (”pęka” z zazdrości). Zazdrosna stokrotka zapomina o zasadzie, że nie zawsze to, co ma drugi, przyniesie mi dobro; we mnie może wyrządzić szkodę! Tymczasem korzeniem może być ocenianie siebie i innych na podstawie zewnętrznych przejawów Bożego działania: „Wszystkich nas oszukuje zewnętrzny cień spraw, stoimy tu na ziemi wobec nieprzeniknionych zagadek, których prawdę zna jedynie sam Stwórca”(św. Teresa Benedykta od Krzyża).
Gigant wielkości – prosta dusza
Wielkość ludzka zależy od miłowania Boga, któremu się oddaje i to przynosi pokój i uwalnia od zazdrości. Konwalia pachnie mocno, ale krótko; zostawia pragnienie wiosny… pojawiam się i znikam w życiu innych… Na moją wielkość serca wpływa sposób, w jaki przeżywam pragnienia: walkę o dobro niosę bez buntu i forsowania przed Jezusem swoich racji… serce staje się wielkie! Kontempluj Jezusa pokornego i cichego, który czeka na zawierzenie i miłość na miarę tego co ci dał Bóg. Gigant wielkości to uboga w duchu i prosta dusza.
s.M. Alodia Witas
Wstęp: Myślałam, że już coś wiem, że rozumiem, że dam dobie radę
Że znalazłam sposób na Ciebie i receptę na każdą wadę,
lecz Bogu dzięki wszystko się wreszcie zawaliło,
zostały moje puste ręce i Twoja Miłość!
Stacja I
Czujesz się czasem, jakby skazany na swoje przywary, słabości i grzechy. To już przecież tyle czasu się ciągnie za tobą.
„ Kto przyjmuje jednego z tych najmniejszych, Mnie przyjmuje…” A więc przyjmij, zaakceptuj, nie buntuj się, lecz podejmij wyzwanie do walki. Nigdy nie rób tego sama, bo nie dasz rady- poproś by On- Jezus był twoją mocą.
Stacja II
Jeśli liczyłaś, że z biegiem czasu wszystko się jakoś samo zmieni to się mylisz. Podejmij krzyż trudu i walki, bo bojowaniem jest życie człowieka. Ruszaj w imię Jezusa. Z Nim uda ci się powstać ze śmierci do życia. Tylko odwagi, nie rezygnuj!
Stacja III
Musisz się zgadzać na małe kroki, nie wszystko na raz. Z dnia na dzień nie staniesz się aniołem. W zbyt gwałtownym forsowaniu siebie, na siłę, nienaturalnie po swojemu. Z taką postawą bardzo łatwo o upadek, zniechęcenie, pomyłkę. Jeśli upadłaś, przeproś, wstań i idź dalej
Stacja IV
Jest Ona, współcierpiąca Odkupicielem. Znalazła bowiem łaskę u Pana, dar wybrania, który jawi się na co dzień jako wielki trud. Doświadczenie poczucia niepewności, trudu, lęku. straty, odrzucenia, niezrozumienia, lecz Ona rozważała wszystko w swoim sercu, bo nie ból tu jest najważniejszy, tylko Jego wola.
Stacja V
Przymuszenie….? Może tobie ktoś zwraca uwagę, wytyka słabości? Czujesz się zmuszona do zmiany tego lub tamtego. A może to łaska, którą chce obdarować Cię Bóg. Pamiętaj, że upomnienie mówi nam jedynie o tym jak bardzo zależy komuś na Tobie.
Stacja VI
Przyjąć pomoc, wyciągniętą dłoń, nachylenie się drugiego nad Tobą wymaga pokory i przyznania, że jesteśmy sobie nawzajem potrzebne. Trzeba być nie lada odważnym jak Weronika, pozwól wydobyć prawdziwe Oblicze Chrystusa w Tobie.
Stacja VII
Kolejny raz upadek. Od spowiedzi do spowiedzi ciągle to samo. Nie trać nadziei, nie ustawaj bo cała Twoja nadzieja w nieprzebranym Miłosierdziu Bożym. I pamiętaj, Jezus nie zapyta ile razy upadłaś, ale czy wstałaś z upadku. Upadłaś, przeproś, wstań i idź dalej.
Stacja VIII
Na drodze walki o zbawienie duszy może pojawić się płacz, łzy …bo to nie o to chodzi by nie płakać, lecz by wylewać łzy z oczami wtulonymi w Jego serce, bo nie o to chodzi, by dawać ze wszystkim radę lecz by w swej słabości trzymać go za rękę.
Stacja IX
Gdy upadłaś już tak nisko, ciężar grzechów przygniata cię do ziemi. Totalny brak sił i pomysłu co dalej…. ? wyciągnij swoje ręce i zakrzycz ile sił w sercu. Abba Ojcze, tatusiu to ja jak Syn marnotrawny, choć do Ciebie nie podobna, rozpoznaj proszę swoje dziecko we mnie.
Stacja X
Nie masz już nic. Brak sił do walki. Odarta ze wstydu przed opinią ludzi.
On nagi, bezbronny oddany w ręce ludzi- walczy o twoją godność.
Stacja XI
Otwierają się Twoje rany dla mnie Jezu. To w twoich ranach jest moje schronienie. Proszę Panie , kiedy jest tak trudno i wydaje się, że nie zrobisz już ani kroku…… wtul moją duszę w ranę serca Twego.
Stacja XII
On nie zgasi ledwie tlącego się knotka, On nie złamie trzciny nadłamanej … On nie chce śmierci duszy mojej On umiera, aby dać mi życie wieczne.
Stacja XIII
Gdy umarła już w Tobie nadzieja na zmianę, a wiara zgasła, że może coś się zmieni, to Ona Matka, bierze Cię w ramiona, tuli do serca swego nie przestając wierzy w twoje Zmartwychwstanie.
Stacja XIV
Z ciemności Bożego Grobu słychać głos… to sam Jezus już tylko cicho prosi: Zmartwychwstań we mnie! Jeśli przestałaś wierzyć moim słowom, to przynajmniej uwierz moim ranom.
s.M. Marietta Polak
Cieszy się ziemia,
gdy wymawiam Zdrowaś Maryjo,
drży piekło, gdy mówię
Zdrowaś Maryjo.
św. Bernadetta Soubirous
Prostota znaczy tyle,
co czystość, skromność.
Skromność znowu tyle, co pokora
