Czego szukasz?
Czego szukasz?

LECTIO – CZYTAJ UWAŻNIE!

 

Mt 13, 44- 52

Królestwo niebieskie podobne jest do skarbu ukrytego w roli. Znalazł go pewien człowiek i ukrył ponownie. Uradowany poszedł, sprzedał wszystko, co miał, i kupił tę rolę. Dalej, podobne jest królestwo niebieskie do kupca, poszukującego pięknych pereł. Gdy znalazł jedną drogocenną perłę, poszedł, sprzedał wszystko, co miał, i kupił ją. Dalej, podobne jest królestwo niebieskie do sieci, zarzuconej w morze i zagarniającej ryby wszelkiego rodzaju. Gdy się napełniła, wyciągnęli ją na brzeg i usiadłszy, dobre zebrali w naczynia, a złe odrzucili. Tak będzie przy końcu świata: wyjdą aniołowie, wyłączą złych spośród sprawiedliwych i wrzucą w piec rozpalony; tam będzie płacz i zgrzytanie zębów. Zrozumieliście to wszystko?» Odpowiedzieli Mu: «Tak jest». A On rzekł do nich: «Dlatego każdy uczony w Piśmie, który stał się uczniem królestwa niebieskiego, podobny jest do ojca rodziny, który ze swego skarbca wydobywa rzeczy nowe i stare».

 

MEDITATIO – ROZWAŻ PRZECZYTANE SŁOWO!

 

W dzisiejszej Ewangelii Pan Jezus kontynuuje naukę w przypowieściach. Podkreśla dziś ważność i wielką wartość Królestwa Bożego. Kto je znajdzie jest szczęśliwy. Każdy człowiek szuka szczęścia i dąży do niego, choć nie zawsze właściwie je rozumie. Człowiek świadomie czy też nie szuka tego ukrytego skarbu. Tym skarbem jest Jezus z tym wszystkim co mówi i co nam daje. Zobaczmy, że człowiek, który znalazł skarb nie koniecznie gorliwie go szukał. Ewangelia mówi tylko, że znalazł skarb. Ten skarb został mu podarowany. Pracując na polu – i to nie swoim - natrafił na niego. Rolnik bojąc się utraty skarbu ponownie go ukrywa. Skarb nie jest jego własnością. Najpierw musi zainwestować wszystko co ma, by go zdobyć. Jak wielki więc jest ten skarb. Rolnik bardzo się nim ucieszył. Zobaczmy, że radość jest tu motorem działania. Ucieszył się i podjął decyzję. Smutek często zamyka nas w sobie i nie pozwala podjąć właściwych decyzji. Rolnik rezygnuje ze wszystkiego, co do tej pory posiadał, by zdobyć ten skarb. Przychodzi nam tu na myśl św. Paweł, który mówi, że wszystko uznaje za stratę byleby posiadł Jezusa Chrystusa.

 

Kolejna przypowieść wskazuje na kupca, który wie czego szuka. Zna się na perłach. Szuka odpowiedniej, choć nigdy wcześniej jej nie widział. Każdy z nas szuka piękna, które oczaruje jego serce. Tym Pięknem jest Jezus, o którym św. Augustyn powiedział: „Stworzyłeś nas dla siebie, Panie, i niespokojne jest serce nasze, dopóki nie spocznie w Tobie”. Nasze serce poszukuje Boga i tylko w Nim odnajduje radość i pokój. I w tej przypowieści radość powoduje działanie. Kupiec sprzedaje wszystko i kupuje perłę.

 

I kolejna przypowieść o sieci zagarniającej skarby. Ta sieć wydobywa człowieka z grzechu. Uczeń wyłowiony przez Jezusa jest wezwany do tego, by łowić innych ludzi. Sieć zagarnia wszystko. Podobnie jest z Kościołem, który nie wybiera sobie członków, ale przyjmuje wszystkich. Dopiero na końcu nastąpi rozróżnienie. Sąd dokona się  w przyszłości. Teraz jest czas na przebaczenie. Kiedy nastąpi „oddzielenie” wówczas i my będziemy sądzeni. Jeśli byliśmy miłosierni zajaśniejemy jak słońce w Królestwie Ojca. Wszystko to, co nie jest miłosierdziem, zostanie spalone w ogniu Bożego sądu. Na końcu Jezus pyta o zrozumienie nauczania. Uczniem jest ten, kto rozumie tajemnicę Syna. Aby Go jednak zrozumieć trzeba najpierw poznać. A poznać można Go przez Słowo Boże. Św. Hieronim  mówił, że „nieznajomość Pisma Świętego jest nieznajomością Chrystusa”. Starajmy się więc coraz pełniej Go poznawać, by móc przyjąć jako swój największy skarb, dla którego będziemy w stanie poświęcić wiele a może nawet i wszystko. Czy wiem już co jest tym skarbem? Czy wiem gdzie go szukać?

 

ORATIO – MÓDL SIĘ!

 

Panie, mój Boże, daj mi poznać Cię jako największy Skarb mojego życia. Daj rozmiłować się w Tobie i wszystko poświęcić, by Ciebie zdobyć. Napełnij moje serce pragnieniem Ciebie. Amen

 

ACTIO – WPROWADZAJ SŁOWO W CZYN!

Każdego dnia przeczytaj choć krótki fragment Pisma Świętego, by lepiej poznać i pokochać Tego, który do końca nas umiłował i daje nam Siebie.

 

 sM. Damiana Szmidt